Oh bella Napoli!

Ιούλιος 2024

Το ταξίδι στη Νάπολη δεν είναι τουρισμός, είναι εμπειρία. Είναι μια πόλη, πολύχρωμη, πολύβουη και ζωντανή. Μια πόλη γραφική και παλιακιά, τόσο οικεία, όσο και άγνωστη, που σε προκαλεί να τη γνωρίσεις και να γίνεις ένα μαζί της.

Ξεκινήσαμε ένα καλοκαιρινό μεσημεράκι, με πτήση της Easyjet και 52 ευρώ το εισιτήριο, με επιστροφή, από την Κέρκυρα, για 6 μέρες, στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ιταλίας και πρωτεύουσα της περιφέρειας της Καμπανίας.

Η Νάπολη (Νεάπολη, από την αρχαία ελληνική πόλη του 6ου αι. π.Χ), με την μακραίωνη ιστορία, καθώς όχι μόνο κατοικείται από τους νεολιθικούς χρόνους, αλλά είναι μια από τις αρχαιότερες, συνεχώς κατοικημένες πόλεις στον κόσμο, πατρίδα της διάσημης πίτσας μαργαρίτας, της Σοφίας Λόρεν και του λιμοντσέλο, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το ιταλικό ταμπεραμέντο.

Το αεροδρόμιο της Νάπολης είναι σχετικά μικρό και από κει με το Alibus, που η στάση του είναι 5 λεπτά με τα πόδια, από την έξοδο του αεροδρομίου και κοστίζει 5 ευρώ το εισιτήριο (μπορείς να πληρώσεις με την κάρτα, μέσα στο λεωφορείο, ή να βγάλεις εισιτήριο από τα μηχανήματα του αεροδρομίου), φτάνεις στην πλατεία Γκαριμπάλντι (Piazza Garibaldi), στο κέντρο της πόλης. Από κει με μετρό ή λεωφορεία, μπορείς να κινηθείς σε όλη την πόλη.

Εμείς είχαμε κλείσει ένα δωμάτιο (mini house), μικρό, που όμως είχε όλα τα απαραίτητα και πρωινό, με 65 ευρώ τη βραδιά, στο ιστορικό κέντρο της πόλης και 10 λεπτά με τα πόδια από την πλατεία Γκαριμπάλντι. Η διαδρομή με το λεωφορείο ήταν πολύ όμορφη και κράτησε περίπου 20 λεπτά.

Η πρώτη εντύπωση, κατεβαίνοντας από το λεωφορείο ήταν, μιας πόλης χαοτικής. Έξω από τον κεντρικό σταθμό των τραίνων και των λεωφορείων, με ένα τεράστιο άπλωμα και κάτω από το επίπεδο της πλατείας, δύο όροφοι με καταστήματα και πιο κάτω το μετρό! Αφού προσανατολιστήκαμε και βρήκαμε το σπίτι που θα μέναμε, βγήκαμε για την πρώτη βόλτα στην καρδιά της πόλης, που ήταν στα πόδια μας.

Αυτό που διαπιστώσαμε σύντομα, ήταν ότι οι Ναπολιτάνοι είναι βαθιά θρησκευόμενοι και ότι έχουν μια λατρεία στο Μαραντόνα, το γνωστό ποδοσφαιριστή. Παντού βλέπαμε προθήκες με εικόνες, καντήλια, τάματα κλπ και τοιχογραφίες, φωτογραφίες και μνημεία του διάσημου ποδοσφαιριστή.

Το θρησκευτικό αίσθημα είναι πολύ βαθύ, όπως και η λατρεία προς τον Μαραντόνα!

Η λατρεία προς το πρόσωπο του Μαραντόνα, οφείλεται στο ότι, αυτός βοήθησε την ομώνυμη ομάδα να ανέβει στο βάθρο του πρωταθλητή και κυπελούχου και με τον τρόπο αυτό, να βγάλει τη Νάπολη από την αφάνεια, τη φτώχεια και την επιρροή της Μαφίας.

Περπατώντας στα πλακόστρωτα καντούνια της παλιάς πόλης, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι, μέσα σε μια ασπρόμαυρη ταινία της δεκαετίας του ’50 και βλέπεις επιτέλους, τα χρώματα, που σου έκρυβε, όλα αυτά τα χρόνια.

Μικρά και φτωχικά σπιτάκια εναλλάσσονται με εντυπωσιακές εισόδους, με περίτεχνα διακοσμημένα ταβάνια και τεράστιες αυλές και επιβλητικές εκκλησίες με προσόψεις, που προκαλούν δέος. Στα δρομάκια, μπουγάδες απλωμένες παντού και κρεμασμένες χάρτινες καρδούλες, με γνωμικά στα ιταλικά και στα ναπολιτάνικα (που δεν τα καταλαβαίνεις, όσο καλά ιταλικά και να ξέρεις)

Ο κόσμος χαρούμενος και θορυβώδης, πρόθυμος να πιάσει κουβέντα και να σε εξυπηρετήσει, μόνο όμως στα ιταλικά.

Η πρώτη μας επίσκεψη είναι στην Εκκλησία του Νέου Ιησού (Chiesa del Gesù Nuovo) του 15ου αι., γιατί μας εντυπωσιάζει η ιδιαίτερη πέτρινη πρόσοψη. Εξαιρετικό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής μετάβασης από το γοτθικό στυλ στο μπαρόκ, χτίστηκε αρχικά ως παλάτι και αργότερα μετατράπηκε σε ναό. Το δε εσωτερικό του, μας άφησε άφωνους, καθώς είναι εκτενώς διακοσμημένος με μωσαϊκά, ζωγραφιές και γλυπτά που απεικονίζουν θρησκευτικά θέματα. Το εντυπωσιακό αυτό εσωτερικό αντικατοπτρίζει την πολυτέλεια και τον πλούτο της εποχής της αναγέννησης και του μπαρόκ.

Η εκκλησία του Νέου Ιησού χαρακτηρίζεται από μια εντυπωσιακή αντίθεση. Το πολύ λιτό εξωτερικό κτήριο, περιέχει ένα περίτεχνο διάκοσμο!

Καθώς οι εκκλησίες είναι πολλές στην πόλη και είναι παντού, συνεχίσαμε το θρησκευτικό τουρισμό και μπήκαμε στην εκκλησία της Αγίας Κιάρα (Chiesa di Santa Chiara). Η εκκλησία χρονολογείται από το 1300 και είχε τοιχογραφίες των Giotto και Tino di Camaino, αλλά κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς, αφήνοντας μόνο τις σαρκοφάγους.

Το εσωτερικό της είναι, όπως στις περισσότερες καθολικές εκκλησίες, εντυπωσιακό, αλλά και ο αύλειος χώρος είναι τεράστιος. Μάλιστα φιλοξενεί κάποιο φεστιβάλ και την ώρα που είμαστε εκεί, ετοιμάζουν την ορχήστρα.

Φυσικά, μέσα σε αυτή τη βόλτα, παρεμβάλλεται και η στάση για φαγητό, στο Annarè Ristorante Pizzeria. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό και οι μερίδες τεράστιες και πληρώσαμε 42 ευρώ (μία πίτσα, ένα καλτσόνε, ένα χωνί τηγανητών και 3 μπύρες). Βρίσκεται στην πλατεία του Ιησού (Piazza del Gesù), όπου υπάρχει και η Στήλη της Αμώμου Σύλληψης (Guglia dell’Immacolata).

Ο δρόμος, στη συνέχεια, μας βγάζει την πλατεία του Δάντη (Piazza Dante), του Ιταλού ποιητή, λέμε), με το άγαλμα του, να δεσπόζει στο κέντρο και το κτήριο Foro Carolino, με το ρολόι, να στέκεται επιβλητικό από πίσω. Στην πλατεία υπάρχουν πολλά καφέ και εστιατόρια, αλλά και η Port’Alba, μία από τις πύλες της πόλης και από τις πιο όμορφες της Ευρώπης. Από την πύλη αυτή, ξεκινάει ο ομώνυμος δρόμος που είναι γεμάτος υπέροχα αντικέ βιβλιοπωλεία.

Στην πλατεία του Δάντη, δεσπόζει το άγαλμά του!

Επιστρέφουμε όμως προς την περιοχή που μένουμε και κάνουμε μια βόλτα στην περίφημη Spaccanapoli (“διαιρεμένη Νάπολη”), ένα δρόμο, που κυριολεκτικά χώριζε την παλιά πόλη της Νάπολης στη μέση. Τώρα όμως, ο δρόμος του 1.2 χλμ, που σηματοδοτεί μια ολόκληρη περιοχή, είναι γεμάτος με μικρά και μεγαλύτερα μαγαζιά, εμπορικά και εστίασης.

Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό, επισκεπτόμαστε αρχικά τον Καθεδρικό της Νάπολης (Cattedrale di Santa Maria Assunta), του 13ου αι., που όμως είναι ευρέως γνωστός, ως Καθεδρικός του Αγίου Ιανουαρίου (Cattedrale di San Gennaro), προς τιμήν του πολιούχου της πόλης.

Ο καθεδρικός είναι επιβλητικός, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά!

Ο ναός υπέστη φοβερές ζημιές κατά τον βομβαρδισμό του 1944 και φιλοξενεί το φιαλίδιο των χιλίων χρόνων, ένα φιαλίδιο, που περιέχει το αίμα του Αγίου Ιανουαρίου, το οποίο μπορεί να δει κάποιος, μόνο αν βρεθεί στη Νάπολη, μία από τις τρεις φορές, που ανοίγει για το κοινό.

Και όταν οι πιστοί δεν προσέρχονται, κάπως πρέπει να περάσει και η ώρα!

Προσπερνάμε τις ανασκαφές του Αγίου Καρμινέλο (Scavi archeologici di San Carminiello ai Mannesi) και φτάνουμε στον πιο γνωστό δρόμο της Νάπολης, το δρόμο με τις φάτνες (Via San Gregorio Armeno), γεμάτος μαγαζιά με παραδοσιακές χειροποίητες φάτνες (Via dei Presepi) και όχι μόνο. Πολλά σουβενίρ για όλα τα γούστα. Πραγματικά αριστουργήματα, σκαλισμένα σε ξύλο.

Ο δρόμος με τις φάτνες είναι από τα πιο όμορφα σημεία στη Νάπολη και τα πιο εμβληματικά!

Περνάμε μικρές πλατείες και εκκλησίες, ακούμε πρόβα όπερας, από ένα ανοιχτό παράθυρο, βλέπουμε ερείπια ελληνικών τειχών και συναντάμε μικροπωλητές και τουρίστες να πηγαινοέρχονται. Φωτογραφιζόμαστε με τον Πουλτσινέλα (Pulcinella), τον κλασικό χαρακτήρα της Κομέντια ντελ άρτε, του 17ου αιώνα και βασικός χαρακτήρας του Ναπολιτάνικου κουκλοθέατρου. και εντυπωσιαζόμαστε από την αρχιτεκτονική και το έντονο χρώμα της πόλης.

Η Νάπολη είναι γεμάτη εικόνες, που σε συναρπάζουν και σε κάνουν να νοιώθεις σαν στη γειτονιά σου, όταν ήσουν παιδί!

Φτάνουμε στην πλατεία Ματεότι (Piazza Giacomo Matteotti), για να δούμε μοντέρνα και εντυπωσιακά κτήρια και να περάσουμε στην Ισπανική Συνοικία (Quartieri Spagnoli). Εδώ θα δούμε τη λατρεία των Ναπολιτάνων για το Μαραντόνα, καθώς του έχουν στήσει ολόκληρο μνημείο και από φέτος λειτουργεί και μουσείο για το γνωστό ποδοσφαιριστή.

Από τα μοντέρνα σημεία της Νάπολης, που μας φάνηκε μάλλον ξένο, σε σχέση με την εικόνα της υπόλοιπης πόλης!

Σύμφωνα με τα λεγόμενα, η λατρεία αυτή οφείλεται στο ότι, ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής, ήρθε στην ομάδα της Νάπολης, σε μια εποχή, που ολόκληρη η πόλη υπέφερε από τη φτώχεια και την καταστροφή, που είχε αφήσει πίσω του ένας φοβερός σεισμός, καθώς και την κυριαρχία της Μαφίας. Βοήθησε την ομάδα να πάρει 2 πρωταθλήματα, τη στιγμή, που απειλούνταν με υποβιβασμό και έτσι να κάνει γνωστή την πόλη στον κόσμο, φέρνοντας τουρισμό και κατά συνέπεια χρήματα, στους κατοίκους. Έτσι, «Οι Ναπολιτάνοι έχουν για θεό τους τον Ντιέγκο», όπως έγραφε σε πολλά σημεία της πόλης.

Μαραντόνα, θεός λέμε! Στην τοιχογραφία του, το πρόσωπό του, είναι ζωγραφισμένο επάνω σε ένα παράθυρο, το οποίο, μετά το θάνατό του, θα μείνει κλειστό για πάντα!

Η βόλτα όμως, μας ανοίγει την όρεξη και δοκιμάζουμε το street food, που προσφέρει άπειρες επιλογές, τόσο σε σάντουιτς (panini), όσο και σε πίτες (sfogliattine) ή πίτσες, αλλά και τηγανητούς “λουκουμάδες”, με διάφορες γεύσεις. Για ένα σάντουιτς, μια πίτα και δύο κόλες, πληρώσαμε 11 ευρώ. Τα μεγέθη όμως, είναι εντυπωσιακά και άκρως χορταστικά!

Η πόλη είναι γεμάτη γλυπτά, κλασικά και μοντέρνα. Τα δε σφολιατοειδή έχουν την τιμητική τους!

Στη συνέχεια, περνάμε από τη Galleria Umberto I, μία μεγαλειώδης στοά, καταστημάτων του 1887, με γυάλινο θόλο, που ανήκει στην πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO, ως μέρος του ιστορικού κέντρου.

Ο ζωδιακός κύκλος και η πυξίδα, είναι μέρος του ψηφιδωτού του δαπέδου!

Βγαίνοντας από τη στοά, πέφτουμε κυριολεκτικά πάνω στο Θέατρο του Σαν Κάρλο (Teatro di San Carlo), αφού βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Είναι η αρχαιότερη λυρική σκηνή της Ευρώπης, το στολίδι και το κέντρο του πολιτισμού της Νάπολης.

Δυστυχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε κάποια παράσταση, γιατί οι καλοκαιρινές εκδηλώσεις, ξεκινούσαν την ημέρα αναχώρησής μας. Από εκεί βρισκόμαστε στην πλατεία του Δημοψηφίσματος (Piazza del Plebiscito), που είναι η πιο σημαντική και η πιο μεγάλη πλατεία της Νάπολης και μία από τις μεγαλύτερες της Ιταλίας, η οποία πήρε το όνομά της από το δημοψήφισμα του 1860.

Εδώ βρίσκονται, από τη μία μεριά η Βασιλική του Αγίου Φαγκίσκου της Πάολα (la Basilica di san Francesco di Paola), ναός του 1846 σε νεοκλασικό ρυθμό και απέναντί της το Βασιλικό Παλάτι (Palazzo Reale), κτήριο του 17ου αι. που σήμερα στεγάζει, εκτός από την Όπερα, την Εθνική Βιβλιοθήκη, το μικρότερο Θεατράκι της Αυλής, ένα μουσείο και δημόσιες υπηρεσίες. Στο πλάι της πλατείας βρίσκεται και το Παλάτι του Σαλέρνο (Palazzo Salerno).

Στην τεράστια πλατεία των 25.000 τ.μ βρίσκονται επίσης τα αγάλματα των έφιππων βασιλέων της Νάπολης, Καρόλου Γ και Φερδινάρδου Α. Η επίσκεψη στο παλάτι είναι μια δροσερή νότα στο πολύ ζεστό μεσημέρι, ειδικά όταν περιφερόμαστε στον κήπο του, όπου πολλοί επισκέπτες χαλαρώνουν στο γρασίδι. Η είσοδος είναι δωρεάν και υπάρχει εισιτήριο, μόνο στους εκθεσιακούς χώρους.

Αφού περιπλανηθήκαμε στα στενά πίσω από τη Βασιλική, ψάχνοντας την Βουρβονική Στοά (Galleria Borbonica), μία από τις πολλές υπόγειες διαδρομές της πόλης, χωρίς επιτυχία, ανεβήκαμε το λόφο και βρεθήκαμε να θαυμάζουμε τον κόλπο της Νάπολης από ψηλά, στο Belvedere di Pizzofalcone – Monte di Dio – Monte Echia.

Στο κατέβασμα είδαμε τα ερείπια μιας ρωμαϊκής έπαυλης (Villa di Licinio Lucullo), τη μικρή παραλία της πόλης και ένα μέρος του κάστρου του Αυγού.

Μετά όμως, από μια τέτοια πορεία, μέσα στη ζέστη, μας άξιζε ένα αυθεντικό ιταλικό παγωτό (gelato) στο Vanilla Cafè, στην παραλία (10 ευρώ για 2 παγωτά, από 2 μπάλες το καθένα).

Καθώς περιμέναμε το λεωφορείο, είδαμε την είσοδο ενός από τα τούνελ, που υπάρχουν στην πόλη και οδηγούν στην παραλία. Μας έκαναν μεγάλη εντύπωση, αφού είναι πολύ μεγάλα σε μήκος και από πάνω υπάρχουν σπίτια, πάρκα και δρόμοι.

Επιστρέφουμε λοιπόν, για να επισκεφτούμε το Μουσείο Παρεκκλήσι Σανσεβέρο (Museo Cappella Sansevero). Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό παρεκκλήσι του 17ου αιώνα, όπου βρίσκεται το διάσημο άγαλμα του «Κεκαλυμμένου Χριστού» (Cristo Velato) του Giuseppe Sanmartino. Το μαρμάρινο άγαλμα με το πέπλο, είναι πραγματικά εντυπωσιακό και δεν είναι το μόνο αυτής της τεχνοτροπίας.

Οι φωτογραφίες είναι από το σάιτ του παρεκκλησίου και από το ίντερνετ! Τα αγάλματα είναι εξωπραγματικά και εντυπωσιακά!

Στο παρεκκλήσι (όπου δυστυχώς, δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες), υπάρχουν άλλα δύο αγάλματα, το ένα επίσης με μαρμάρινα πέπλα, η «Σεμνότητα» τού Αντόνιο Κοραντίνι και το άλλο με δίχτυ. Πρόκειται για υπέροχα γλυπτά, που όμοιά τους δεν υπάρχουν. Σμιλεύτηκαν τον 18ο αιώνα και είναι ένας άλυτος γρίφος για ερευνητές και ειδικούς επιστήμονες, καθώς είναι κατασκευαστικά αδύνατον να πραγματοποιηθούν, αφού κυριολεκτικά υπερβαίνουν τις πλαστικές ιδιότητες τού μαρμάρου ή τις δυνατότητες των ανθρώπινων εργαλείων! Θεωρούν ότι είναι αποτέλεσμα αλχημείας και βασίζουν την άποψη τους στο γεγονός, ότι το παρεκκλήσι άνηκε στον μεγάλο αλχημιστή Ραïμόντο Ντι Σάνγκρο, τον επονομαζόμενο «Πρίγκιπα τού Σανσεβέρο». Όποια κι αν είναι η αλήθεια, αξίζει να δείτε αυτά τα αγάλματα.

Και αυτές οι φωτογραφίες είναι από το επίσημο σάιτ.

Εκτός όμως, από τα ιδιαίτερα αυτά αγάλματα, στο παρεκκλήσι υπάρχουν ακόμα, δύο σιδερένιοι σκελετοί, ενός άνδρα και μιας γυναίκας που εκτός από τα σιδερένια οστά έχουν περιπλεγμένα γύρω τους με απίστευτη ακρίβεια το κυκλοφορικό σύστημα τού ανθρώπου, και αυτό όμως μεταλλικό! Και έτσι το μυστήριο μεγαλώνει! Το εισιτήριο για το παρεκκλήσι κοστίζει 10 ευρώ το άτομο.

Η μέρα μας ολοκληρώνεται με μια παγωμένη μπύρα και μεζεδάκια (3 μπύρες και μεζές 23 ευρώ).

Την επόμενη μέρα παίρνουμε το τελεφερίκ (με το ημερήσιο εισιτήριο, δες στο τέλος αναλυτικά) και ανεβαίνουμε στο Βόμερο (Vomero, παράφραση του παλαιότερου ονόματος Βωμός), μια περιοχή πιο πλούσια και περιποιημένη, για να επισκεφτούμε το Κάστρο του Αγίου Έλμο (Castel Sant’Elmo). Είναι ένα φρούριο αστεροειδούς σχεδίασης του 14ου αιώνα και πρώην φυλακή, που προσφέρει πανοραμική θέα από τις βεράντες του. Σε κάθε πλευρά, έχει πινακίδες, που πληροφορεί τον επισκέπτη για τις περιοχές που βλέπει στον ορίζοντα. Συγκινητική είναι η πινακίδα, που περιγράφει τη θέα, σε σύστημα Braille, για τους τυφλούς. Το εισιτήριο κοστίζει 5 ευρώ το άτομο.

Στη δεξιά φωτό, η spaccanapoli, o δρόμος που χωρίζει την πόλη στα δύο είναι εμφανής!

Μετά το κάστρο, τρώμε ένα καταπληκτικό παγωτό στο Casa Infante και κατηφορίζουμε προς το κέντρο, με το σκεπτικό ότι αφού ανεβήκαμε στα ψηλά, για να δούμε τη θέα, ας δούμε τώρα και την υπόγεια Νάπολη (Napoli Sotterranea). Σαράντα μέτρα κάτω από τους χαρακτηριστικούς και πολυσύχναστους δρόμους, εκτείνεται ένας διαφορετικός κόσμος, βαθιά συνδεδεμένος με το παρελθόν.

Ηφαιστειακοί βράχοι έχουν σχηματίσει μια τεράστια γεωθερμική ζώνη κάτω από την πόλη, δημιουργώντας, τα τελευταία 2.500 χρόνια, ένα λαβύρινθο σπηλιών και τούνελ, μια «σκιώδη» πόλη στα έγκατα της γης. Οι Ρωμαίοι αργότερα χρησιμοποίησαν τους θαλάμους και τα μονοπάτια για να χτίσουν υδραγωγεία που παρείχαν νερό για πολλούς αιώνες στους Ναπολιτάνους. Ακόμα σε κάποια σημεία, υπάρχουν στέρνες και πηγές τρεχούμενου νερού.

Η υπόγεια Νάπολη μας ενθουσίασε!

Το υπόγειο δίκτυο χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο, κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, με ξεχασμένα πολεμικά λείψανα, όπως όπλα και οχήματα, να παραμένουν μέχρι σήμερα σε διάφορες σήραγγες. Επίσης, παρατηρούνται και οι πρώτοι υπόγειοι κήποι τον κόσμο, ένα πείραμα για την ανάπτυξη διαφόρων ειδών φυτών μακριά από τη ρύπανση, αλλά και το φως, στους σκοτεινούς θαλάμους κάτω από την πόλη.

Οι πηγές με το άφθονο τρεχούμενο νερό, καθώς και η καλλιέργεια των φυτών, τόσα μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, μας άφησε άφωνους!

Η υπόγεια διαδρομή μας ανοίγει την όρεξη και τρώμε, στο Casa Capassa, pizza fritta (τηγανιτή πίτσα, πολύ διαδεδομένη στη Νάπολη και πολύ ιδιαίτερη) και ραβιόλια με μπύρες Moretti, με 37 ευρώ.

Το φαγητό, όπου και να καθίσαμε, ήταν υπέροχο και σε μεγάλες ποσότητες!

Το βραδάκι μας οδηγεί στην παραλιακή περατζάδα, το Lungomare, όπως το λένε εδώ, να θαυμάζουμε τη δύση του ήλιου και να απολαμβάνουμε τη βόλτα.

Η βόλτα στην παραλία ήταν πολύ χαλαρωτική. Τα post it με διάφορα μηνύματα, αφορούν σε ένα κίνημα, που έχει ακριβώς αυτό το όνομα, napoli post it!

Εδώ θα συναντήσουμε και το Σιντριβάνι του Γίγαντα (Fontana del Gigante), του Μπερνίνι (17ος αι.), αλλά και το Κάστρο του Αυγού (Castel dell’Ovo). Σύμφωνα με τον μύθο, ο Βιργίλιος έκρυψε ένα αυγό στα θεμέλιά του, που έχει τη δύναμη να στηρίξει ολόκληρο το κάστρο. Παραμένει εκεί μαζί με τα οστά του, γιατί εάν το αυγό σπάσει, τότε το κάστρο θα καταστραφεί και θα ακολουθήσουν μία σειρά από καταστροφικά γεγονότα για τη Νάπολη. Το κάστρο αυτό, είναι το παλαιότερο σωζόμενο οχύρωμα στη Νάπολη, με την ιστορία του να ξεκινά από τον 1ο αι. μ.Χ.

Το συντριβάνι του γίγαντα δικαιώνει το όνομά του. Όσο για το κάστρο, την άλλη φορά….

Αυτή την περίοδο είναι κλειστό για εργασίες συντήρησης.

Η βόλτα στην παραλία είναι πολύ χαλαρωτική και μας δίνει την ευκαιρία να δούμε την πόλη, από έξω προς τα μέσα.

Περνάμε από το πάρκο Giardini del Molosiglio και φτάνουμε στην πλατεία του Δημαρχείου (Piazza Municipio), όπου, εκτός από ένα εντυπωσιακό έργο τέχνης, που καταγγέλλει την υπερκατανάλωση σε αντίθεση με τη φτώχεια, βλέπουμε και το Νέο Κάστρο (Castel Nuovo), γνωστό και ως Maschio Angioino. Χτισμένο το 13ο αι. πήρε τη σημερινή του μορφή το 15ο αι. κατά τη διάρκεια της Ισπανικής κυριαρχίας.

Μέσα στο κάστρο με τους 5 στρογγυλούς πύργους, βρίσκεται το παρεκκλήσι Cappella Palatina, που περιέχει νωπογραφίες του Giotto. Κομμάτι της βάσης του κάστρου, είναι ορατό από το εσωτερικό του σταθμού μετρό Municipio.

Το Castel Nuovo και το κομμάτι, που φαίνεται μέσα στο σταθμό του μετρό!

Με το μετρό φτάνουμε στο σταθμό Τολέδο (Toledo), έναν εντυπωσιακό σταθμό, που βρίσκεται σε όλους τους τουριστικούς οδηγούς. Λειτούργησε το 2012 και το όλο του σκηνικό βασίζεται στα στοιχεία του φωτός και του νερού. Έχει βάθος 50 μέτρα αλλά είναι πολύ φωτεινός. Γενικά το μετρό τους βρίσκεται σε μεγάλο βάθος.

Η επόμενη μέρα είναι αφιερωμένη στην Πομπηία και ξεκινάμε νωρίς, για να γλιτώσουμε λίγη ζέστη.

Για την επίσκεψη στην Πομπηία, θα διαβάσετε εδώ.

Το βράδυ, μετά από μια μικρή ανάπαυλα, λόγω της μεγάλης διάρκειας της επίσκεψης στην αρχαία πόλη, βγαίνουμε προς την ισπανική συνοικία, τρώμε κάτι πρόχειρο, αλλά τεράστιο σε ποσότητα (ένα χωνί με 12 τηγανητούς λουκουμάδες διαφόρων γεύσεων και ένα σάντουιτς, που είναι μεγαλύτερο από μια μερίδα φαγητό και δυο μπύρες, 21 ευρώ) και εξερευνούμε την περιοχή Chiaia, τη “μοδάτη” πλευρά της πόλης. Υπέροχα αναγεννησιακά κτήρια, μοντέρνα μαγαζιά εστίασης, μεγάλα πεζοδρόμια είναι κάποια χαρακτηριστικά αυτής της συνοικίας.

Περνάμε τη Γέφυρα της Chiaia (Ponte di Chiaia), παρατηρώντας τον κόσμο να περνάει από κάτω και κατόπιν, μετά από τις πληροφορίες που παίρνουμε από τους ντόπιους (στα ιταλικά ε;), βρισκόμαστε κι εμείς στην κάτω πλευρά.

Πάνω και κάτω από τη γέφυρα!

Μια άλλη εικόνα της πόλης!

Διασχίζοντας τους φαρδείς δρόμους και χαζεύοντας στις βιτρίνες των καταστημάτων υψηλής ραπτικής, φτάνουμε στο Μνημείο των Ναπολιτάνων Μαρτύρων (Monumento ai Martiri Νapoletani) στην ομώνυμη πλατεία (Piazza dei Martiri).

Την επομένη αποφασίζουμε να ικανοποιήσουμε τη φυσιολατρική μας πλευρά, παράλληλα με την περιέργειά μας και εκδράμουμε στο γνωστό ηφαίστειο του Βεζούβιου.

Για την εκδρομή στο ηφαίστειο θα διαβάσετε εδώ.

Η εκδρομή μας αφήνει με τις καλύτερες εντυπώσεις και μετά από μια μικρή ανάπαυλα, επισκεπτόμαστε την εκκλησία Pio Monte della Misericordia,, ένα οκταγωνικό παρεκκλήσι με συλλογή έργων σπουδαίων Ναπολιτάνων καλλιτεχνών του 17ου/18ου αι., που την τρέχουσα περίοδο έχει μια έκθεση έργων του Caravaggio, πολύ ενδιαφέρουσα. Το εισιτήριο για την έκθεση κοστίζει 10 ευρώ το άτομο.

Καθώς είναι το τελευταίο μας βράδυ στη Νάπολη, ένα ωραίο γεύμα στο Pizzeria e Trattoria del Purgatorio (λαζάνια φούρνου και πίτσα Ρετζίνα με 2 τοπικές μπύρες N’ artigiana, 47 ευρώ) και ποτάκια στην piazzeta Nilo (11 ευρώ), μας αφήνουν μια υπέροχη αίσθηση.

Οι τεράστιες μερίδες και το βαζάκι με τα κριτσανιστά ζυμαράκια, που σερβίρουν με τα ποτά!

Η τελευταία μας μέρα ξεκίνησε με το τραμ, να μας πηγαίνει στη Βασιλική της Εστεμμένης Μητέρας (Basilica dell’Incoronata Madre del Buon Consiglio), όπου παρακολουθήσαμε λίγη από την κυριακάτικη λειτουργία, με το εκκλησιαστικό όργανο και τη χορωδία, να δημιουργούν μια αίσθηση κατάνυξης.

Ακριβώς δίπλα στην εντυπωσιακή εκκλησία, βρίσκονται οι Κατακόμβες του Αγίου Ιανουαρίου (Catacombe di San Gennaro), ένα υπόγειο χριστιανικό κοιμητήριο που χτίστηκε τον 2ο και τον 4ο αι. Δυστυχώς δεν είχαμε το χρόνο να τις επισκεφτούμε, αν και μας είχαν πει, ότι είναι πολύ ενδιαφέρουσες.

Με λίγο περπάτημα περίπου 10 λεπτών, σε ανηφορικό δρόμο, που μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε για άλλη μια φορά τη θέα της Νάπολης και να δούμε και τη Βασιλική του Αγίου Ιανουαρίου, εκτός των τειχών (Basilica di San Gennaro fuori le mura), φτάσαμε στο υπέροχο δάσος της Κορυφής του Βουνού (Bosco di Capodimonte). Το πάρκο είναι από τα πιο όμορφα μέρη της Νάπολης. Τεράστιο σε μέγεθος, με μεγάλα μονοπάτια, συντριβάνια, βρύσες πόσιμου νερού (και για ζώα), λιμνούλες και ψηλά δέντρα, είναι ιδανικό για χαλάρωση και για να ξεφύγεις από την βαβούρα της πόλης!

Στο φόντο ο τρούλος του Αγίου Ιανουαρίου, εκτός των τειχών και η άνοδος, προς το πάρκο!

Αυτό που μας έκανε πολύ καλή εντύπωση, είναι ότι στο πάρκο, όπου υπήρχαν βρύσες για νερό, δίπλα υπήρχε και ποτίστρα για ζώα!

Μέσα στο πάρκο βρίσκεται ένα ακόμα παλάτι της πόλης (Palazzo Reale di Capodimonte), που έχει μετατραπεί στην Εθνική Πινακοθήκη (Galleria Nazionale) και στεγάζει μία εκτεταμένη συλλογή ιταλικής τέχνης, συμπεριλαμβανομένων έργων των Καραβάτζιο, Ραφαήλ και Τιτσιάνο.

Στο πάρκο υπάρχουν επίσης τα εργαστήρια Capodimonte για την παραγωγή κεραμικών, που ίδρυσε ο βασιλιάς Κάρολος Γ’.

Το πάρκο, εκτός από πανέμορφο ήταν και τεράστιο!

Αφού απολαμβάνουμε τη βόλτα μας και τη γαλήνη της εξοχής, παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού. Περνάμε από το αρχαιολογικό μουσείο (Museo Archeologico Nazionale di Napoli) της πόλης, ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της Ιταλίας με σημαντικές συλλογές που προέρχονται, κατά κύριο λόγο, από ευρήματα των ανασκαφών της Πομπηίας και του Ερκολάνο. Πριν αφήσουμε όμως αυτή την υπέροχη και αντιφατική πόλη δοκιμάζουμε δύο από τα πιο γνωστά γλυκά της, το baba και το canolli con pistacchio.

Με αυτή τη γλυκιά γεύση, αφήνουμε πίσω μας τη Νάπολη και ευχόμαστε να την ξαναδούμε.

Extra tips: οι ναπολιτάνοι είναι εξωστρεφείς, με φοβερό ταπεραμέντο και πρόθυμοι να βοηθήσουν, πάντα μιλώντας ιταλικά. Αποφεύγουν τα αγγλικά, ακόμα κι αν τα μιλάνε, αλλά θα σε εξυπηρετήσουν με κάθε τρόπο.

Το φαγητό είναι υπέροχο, έχει πολλές επιλογές, παρόλο που στην αρχή νομίζεις ότι θα τρως μόνο πίτσα, είναι για όλα τα βαλάντια και οι μερίδες είναι παντού τεράστιες. Η Άυλη κληρονομιά της ανθρωπότητας περιέχει την «τέχνη» της ναπολιτάνικης πίτσας, η οποία έχει καταταχθεί ανάμεσα στους πολιτιστικούς θησαυρούς.

Το ποτό, ειδικά τα spritz (και υπάρχουν πολλά) ξεκινάνε από 1 ευρώ, σε πλαστικό ποτήρι, στο χέρι και το πίνετε στις πλατείες, όπως οι ντόπιοι, ή μπορείτε να το απολαύσετε σε ένα από τα πολλά μπαρ, που υπάρχουν. Η Νάπολη είναι η μόνη πόλη που έχουμε επισκεφθεί ως τώρα και φέρνουν κέρασμα με το ποτό. Συνήθως είναι κάτι μικρά στρογγυλά, τραγανά ζυμαράκια, σαν τορτελίνια στην όψη, ή ολόκληρα πλατό, με ξηρούς καρπούς, ελιές, ζυμαράκια κλπ. Το νερό στις βρύσες είναι πολύ κρύο, σε σχέση με τη ζέστη, που έκανε το κατακαλόκαιρο!

Τα λεωφορεία τους είναι παντελώς αναξιόπιστα, όσον αφορά τα δρομολόγια, αλλά μετά τα μεσάνυχτα είναι τα μόνα που κινούνται και δεν χρειάζεστε και εισιτήριο, απ ότι μας είπαν οι ντόπιοι. Ενώ το μετρό και το τραμ είναι συνεπή και σε πάνε παντού, αλλά σταματούν τα μεσάνυχτα. Το εισιτήριο κοστίζει από 1.30 το απλό, μονής διαδρομής, αλλά υπάρχουν ημερήσια με 4.50 ευρώ για τη μία ζώνη ή 5.40 και για τις 2 ζώνες.

Ο καφές εδώ, όπως και σε όλη την Ιταλία είναι ιδεολογία, οπότε απολαύστε τον. Τα αξιοθέατα είναι πολλά, αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι να περπατήσετε στα στενά δρομάκια και να νιώσετε τον παλμό της πόλης. Η πόλη είναι χτισμένη αμφιθεατρικά γύρω από τον κόλπο, οπότε, όπου και να ανεβείτε θα έχετε φοβερή θέα.

Η πόλη είναι πολύ βρώμικη, αλλά αυτό το παραβλέπεις, καθώς κάθε γωνιά της σε συναρπάζει!

Παρόλο που μας είχαν προειδοποιήσει, να προσέχουμε τα πράγματά μας, γιατί υπάρχει κίνδυνος κλοπής, τόσο στο δρόμο, όσο και σε αξιοθέατα, εμείς δε νιώσαμε κανένα φόβο, καθώς κανένας δεν μας πλησίασε με ύποπτο τρόπο! Όπως και να έχει, όμως, προσέχετε, γιατί μπορεί να συμβεί στον καθένα!

Η οδήγησή τους είναι γρήγορη και μάλλον επικίνδυνη και μας έκανε εντύπωση, που παιδιά από 10 χρονών, οδηγούσαν μηχανάκι!

Οι μπουγάδες της Νάπολης είναι ένα από τα αξιοθέατα!

Το συντριβάνι του Ποσειδώνα, είναι πολύ εντυπωσιακό!

Οι καλλιτέχνες, είτε του δρόμου, είτε των καταστημάτων είναι μορφές της πόλης! Η περίεργη μορφή στο μπαλκόνι της εκκλησίας, πάλι, δεν καταφέραμε να μάθουμε τι ήταν!